Η Φανή είναι είκοσι χρονών. Αγαπά τα θερινά σινεµά, τις µπίρες, τα ταξίδια στην εθνική οδό από τη θέση του συνοδηγού, τα ξεροψηµένα κρουασάν, τα βερίκοκα, την άµµο στα δάχτυλα των ποδιών. Κινείται στους δρόµους µιας Αθήνας καθηµαγµένης από την κρίση. Περπατά ασταµάτητα µέσα στην κίνηση των γεγονότων, µε το µυαλό της να δουλεύει επίσης ασταµάτητα. Ξέρει µε ποιους πηγαίνει και µε ποιους όχι. Ή µήπως δεν είναι έτσι ακριβώς;
Τι γίνεται όταν τα όρια ανάµεσα στο καλό και το κακό συγχέονται; Όταν καινούργιοι παράγοντες θολώνουν τα σύνορα µεταξύ του σωστού ή του λάθους; Η ερωτική επιθυµία αµβλύνει ή οξύνει την κριτική σκέψη; Να µερικά από τα ερωτήµατα µε τα οποία παλεύει. Αν επιβιώσει της νεότητάς της ίσως και να βρει απαντήσεις. Προς το παρόν, έχει την ανάγκη να απευθυνθεί. Σε ένα πρόσωπο γενεσιουργό, κι όµως άγνωστο και µακρινό. Ανακαλεί απουσίες και επανακαθορίζει παρουσίες. Συµπληρώνει τις νότες σε ένα πολυσύνθετο µουσικό έργο, προσπαθώντας έτσι να µάθει και τον εαυτό της.